W poszukiwaniu mrocznych doznań. Michelle Paver "Cienie w mroku".

Michelle Paver "Cienie w mroku"
oryg. "Dark Matter"

data pierwszego wydania: 01.09.2011 r.
stron: 252
przeczytane: 15.03.2014 r.

Współczesna kultura masowa zaaplikowała nam bezlitośnie skuteczne znieczulenie. Straszne filmy, brutalne gry i prześciganie się w epatowaniu grozą – to wszystko sprawiło, że nowe treści odbieramy w nieco rozmyty sposób i to, co przerażało naszych dziadków albo rodziców odbieramy wyłącznie jako "nastrojowe" i "klimatyczne". Próg bólu przesuwa się coraz dalej i tym samym coraz trudniej o dobry horror. A już najbardziej pod górę mają książki, które nie mogą sięgnąć po proste, efekciarskie triki możliwe do zastosowania w bardziej nowoczesnych mediach. 

Niestety cierpię z tego powodu od niepamiętnych czasów – po prostu okropnie ciężko mnie nastraszyć. W moich nowożytnych dziejach jestem sobie w stanie przypomnieć właściwie tylko jeden przypadek, gdzie komuś się to udało. Jest otóż sobie pewna gra komputerowa zatytułowana “Amnesia – The Dark Descent”. Polecam ją wszystkim gruboskórnym, jest iście szatańska. Ministerstwo zdrowia powinno jej zakazać ze względu na ryzyko zawałów i chorób psychicznych. Polecam ale na własną odpowiedzialność. 

OK, tyle o grach, co z literaturą? Tu jest już gorzej. Podobało mi się “Lśnienie”, jestem wielkim fanem Lovecrafta, lubię też Barkera czy .... Ale właśnie – lubię, podobało. Żadna z tych książek nie wywołała u mnie nawet dreszczyka emocji, chociaż oceniam je obiektywnie bardzo wysoko i miałem gigantyczną frajdę z ich czytania. Czy jest więc jeszcze jakakolwiek nadzieja? Szczerze mówiąc wątpię, co wcale nie przeszkadza mi w testowanu kolejnych mrocznych opowieści. Tym razem (zupełnie przypadkowo – takie to uroki Amazona) na warsztat trafia “Dark matter” autorstwa Michelle Paver. 

Do zakupu tejże książki skusił mnie fakt, że opowiada ona o losach pewnej arktycznej wyprawy. Uwielbiam zimę i trzaskający mróz – to po pierwsze, po drugie wydaje mi się, że skutem wiecznym lodem odludzia północy, gdzie słońce nie wstaje przez kilka miesięcy w roku, to idealna scenografia dla horroru. Co prawda jakiś czas temu miałem okazję czytać “Terror” Dana Simmonsa (moja opinia tutaj), tam fabuła również toczy się daleko za kołem podbiegunowym, ale z różnych przyczyn jest to książka dość kiepska. Tym razem na szczęście udało się! Autorka stanęła na wysokości zadania i doskonale oddała atmosferę bezdusznej pustki, gdzie jest tylko lód, skały i wiatr. Powieść traktuje o zorganizowanej w 1937 roku ekspedycji na Spitzbergen, w której skład wchodzi trzech młodych Brytyjczyków. Jeden z nich, Jack Miller, przedstawiciel społecznych nizin, gnany w świat przez potrzebę zmiany swojego niezbyt udanego życia, bardzo chce sobie jak i swoim lepiej sytuowanym towarzyszom udowodnić, że można na nim polegać i że odwagi mu nie brak. Dlatego kiedy pojawiają się nieoczekiwane komplikacje grożące niepowodzeniem całej wyprawy, nasz bohater decyduje się pozostać sam w badawczej stacji na Gruhuken i doprowadzić projekt do pomyślnego końca. 

Mamy więc obóz na krańcu świata. Mała drewniana szopa, w niej posłania, piecyk, kilka podstawowych mebli, zapasy żywności i inne akcesoria. Wokół setki kilometrów niczego – śnieg, lód, woda, skały. Na zewnątrz chatki jedyni towarzysze – psy pociągowe. Zapada polarna noc i wszystko pogrąża się w absolutnej ciemności. Członków ekspedycji niepokoją ich dziwne sny, niepokoją ich tajemnicze i niejednoznaczne ostrzeżenia przekazywane przez norweskiego wilka morskiego. Prawdziwe problemy zaczynają się jednak, gdy Miller pozostawiony sam sobie na odludziu odkrywa, że ma tajemniczego gościa... To tak w uproszczeniu. Fabuła jest naprawdę ciekawa, napięcie budowane w doskonały sposób a zakończenie nie pozostawia niedosytu.

Tak więc pomimo mojej już chyba nieuleczalnej znieczulicy książka zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie, niejednokrotnie wywołując przyjemny dreszczyk emocji. Polecam!

Moje ocena: 5/6